چهارشنبه ۰۹ اردیبهشت ۹۴ ۰۷:۰۵
در روزگاران گذشته كشاورزان زمينشان را به هفت قطعه تقسيم بندي ميكردند : هرسال يكي از اين قطعات را بدون كاشتن چيزي در آن رها ميكردند. در ان قطعه علفهاي هرز ، گياهان زيررست و هر آنچيزي رشد ميكرد كه اراده طبيعت بر آنست تا بدون دخالت انسان برويد. بدين گونه زمين در خود گردش كار ميابد و ميتواند در سال بعد بذر كشاورزي را پذيرا شود.
فراموش نكنيد كه گاهي توقف لازمست. وگرنه پايمان مجروح و ذهنمان منحرف ميشود و خستگي توان جستجويمان را ميگيرد...كسيكه با اراده آزاد خود توقف نكند سرانجام توسط زندگي فلج خواهد شد. در جستجو عمل و سكون به يك اندازه مهمند.
- ۱۲۲ بازديد
- ۰ نظر